Frank Van Laeken

"The central dilemma in journalism is that you don't know what you don't know"

Bob Woodward

read all about it

n liteIratuur hou ik enorm van biografieën. Dat heeft vanzelfsprekend te maken met mijn journalistieke affiniteit om dingen te weten te komen, te leren, achtergronden te kennen. Adolf Hitler was één van de meest verderfelijke wezens die ooit op aarde heeft rondgelopen, maar ik vind dat je dan moet proberen te doorgronden wat zo'n machtspotentaat dreef. Al was het maar om zulk gedrag zelf te vermijden of onmiddellijk te doorzien.

In de fictie valt me op bij het bekijken van mijn voorkeurlijstje hoe ik dweep met kwetsbare hoofdpersonages. Winnaars zijn blijkbaar niet aan mij besteed, wellicht wegens: te simpel, te ongeloofwaardig, te voorspelbaar. Al zal Patrick Bateman, de psychopathische yuppie uit 'American Psycho', zichzelf ongetwijfeld een winnaar vinden.

Mijn favoriete boek is "A Confederacy of Dunces" van John Kennedy Toole. Hij schreef het begin jaren zestig, maar slaagde er niet een uitgever te vinden. Radeloos pleegde hij in 1969, op zijn éénendertigste, zelfmoord. Zijn moeder nam het manuscript onder de arm en bleef jarenlang de deuren van uitgeverijen platlopen, tot het in 1980 uiteindelijk gepubliceerd werd. Het boek werd een wereldwijde bestseller en een jaar nadien ontvingt Toole postuum de Pulitzer-prijs. In 1989 werd "The Neon Bible" gepubliceerd, een boek dat hij als 16-jarige had geschreven, lang voor "A Confederacy of Dunces".

Pageturners van formaat:

• "A Confederacy of Dunces" (John Kennedy Toole)
• "The Catcher in the Rye" (J.D. Salinger)
• "The Corrections" (Jonathan Franzen)
• "A Man in Full" (Tom Wolfe)
• "American Psycho" (Brett Easton Ellis)
• 'A Little Life' (Hanya Yanagihara)
• de Hitler-biografieën (Ian Kershaw)
• heel veel van Roddy Doyle
• het verzamelde werk van Willem Elsschot
• het verzamelde werk van Gabriel Garcia Marquéz
• het meeste van A. F. Th. van der Heijden

treinlezer

Ik heb op de meest uiteenlopende plekken gelezen, tot in bomen toe, maar mijn favoriete leeslocatie blijft toch de trein. Nog specifieker: de "gewone" trein van Brussel Zuid naar Amsterdam Centraal (niet de Thalys, want die is te snel op zijn bestemming!). Drie uur lang leesplezier, koffie en gebakje erbij.

Toen ik zelfstandig journalist was - tussen 1994 en 2000 - proefde ik regelmatig het genoegen om auteurs op doorreis te mogen interviewen in Amsterdam. Zes uur onderweg met de trein, twee keer een halfuurtje stappen naar het Ambassade Hotel, een uur interview, geen seconde tijdverlies. Want ik kon praten met interessante mensen en onderweg vrat ik pagina's lectuur.

Ooit moet het er toch van komen om ook de grote klassiekers te gaan lezen (Dostojewski en consoorten). Misschien moet ik wat vaker heen en weer naar Amsterdam reizen.